Rond de periode dat wij kinderen kregen veranderde de wet voor zaaddonoren. Anoniem doneren werd niet meer mogelijk, om zodoende nakomelingen de mogelijkheid te geven om in de toekomst hun biologische vader op te kunnen zoeken. Door deze veranderde wet ontstond er al snel een tekort aan donoren in Nederland, welke ook nu steeds nijpender wordt.
In de tijd dat dergelijke berichten in kranten en tijdschriften steeds vaker te lezen waren vatte ik het idee op dat ik hiermee ook mensen zou kunnen helpen. Masturberen deed ik toch al veel, dus waarom niet voor een goed doel. Na dit overlegd te hebben met mijn vriendin, die er geen problemen mee had, heb ik me aangemeld als donor.
Voordat je uiteindelijk donor wordt ga je door een hele molen van gesprekken met artsen, formulieren en tenslotte sperma-onderzoek. Alles verliep naar wens, zelfs het sperma onderzoek. Dit kans goed sperma te hebben voor donatie is vrij klein. Er moet voldoende goed zaad in zitten, en het moet een stikstof bevriezing kunnen overleven.
Het "doneren" gaat jammer genoeg niet zo leuk als in China, waar deze foto is gemaakt (al denk ik dat dat nep is). In principe kun je thuis een potje "vullen", en dat inleveren. Maar dat inleveren moet wel gebeuren binnen een half uur. Dat halve uur redde ik net niet, omdat ik nogal eens in een file terecht kwam. Dus moest ik ter plekke het potje vullen.
Vooral de eerste keer vond ik dit erg eng en spannend. Vervelend was de wachtkamer, daar zit je dus als man alleen, met stelletjes die juist kinderen willen en dus op dezelfde afdeling een afspraak met een arts hebben. Ik weet waarvoor zij er zijn, maar zij weten ook waarvoor ik daar zit. Beetje opgelaten voel je je dan wel. Nadat ik werd opgeroepen kreeg ik een potje in mijn handen en een kamer gewezen. Dit was een gewone onderzoekskamer. In de ruimte ernaast hoorde je gemompel van andere mensen die in gesprek waren met een arts. Op een tafel ligt een map met daarin verschillende Playboy tijdschriften, speciaal voor mij daar neergelegd. En dan moet het gebeuren....
Eerst alle deuren controleren of ze echt op slot zijn, Playboy uitzoeken, broek naar beneden en trekken maar. Echt stimulerend is de omgeving en situatie niet; een verpleegkundige achter de deur die, wachtend op mijn kwakje, weet dat ik me sta af te trekken. Broek op mijn enkels, plastic bekertje in mijn handen en een oude Playboy opengeslagen op tafel. Het duurde dan ook altijd vrij lang voor ik een stijve kreeg, laat staan klaar kon komen. De verzameling Playboys werd nooit vernieuwd, dus na een aantal bezoekjes wist ik al welke foto's het prettigst waren om te gebruiken. Eenmaal tegen het klaarkomen aan was het een kwestie van snel het bekertje eronder houden en zoveel mogelijk sperma erin zien te krijgen. Het zag er altijd wat grappig uit; een plastic bekertje, letterlijk zo groot als een koffiebeker, met op de bodem een klein klodderig kwakje van hooguit 2 vingerhoedjes vol.
Vervolgens moet je dat bekertje inleveren. Persoonlijk vond ik dat een gênant moment. Met een rood hoofd van opwinding en deels schaamte, loop je over de gang en levert het bekertje in bij een verpleegkundige die er dan een code opschrijft. (Namen worden niet gebruikt, wel herleidbare codes). Het sperma zal later in rietjes verdeeld worden en met stikstof ingevroren worden tot er een vrouw mee bevrucht zal worden.
Tenslotte krijg je een onkosten vergoeding en maakt een afspraak voor een volgende donatie. Deze onkosten vergoedingen vond ik stiekem het grappigst. Ik spaarde dit op een ging er eens in de zoveel tijd uit gebreid van naar een prostituee. Een paar keer heb ik letterlijk het geld onderweg naar huis meteen weer uitgegeven aan een prostituee. Het wond me wel op; Ik betaalde de prostituees met geld dat ik had verzameld met masturberen. En zo was de cirkel weer rond.
Na ongeveer 2 jaar ben ik hiermee gestopt, ik was de file's op de heen en terugweg beu geworden. Het kostte me teveel tijd en moest mijn werktijden er teveel op aanpassen. Tevens kostte me steeds meer moeite om de dag ervoor geen seks te hebben, om zo voldoende zaad op te sparen. of dat echt nodig was weet ik niet, maar deed het toch maar.
Hoeveel kinderen er nu van mij rondlopen zal ik vermoedelijk nooit te weten komen (misschien zal er ooit een hier voor de deur staan, want niet anoniem), maar hopelijk heb ik mensen kunnen helpen met hun kinderwens.
